Cleymans zingt Spring

Ik word 40 En hoe voorkomt een mens dan een midlife crisis !?!? Daar maakte deze man van bijna 40 zich zorgen over. Ik dacht; ik bel enkele van mijn meest dierbare muzikale vrienden en vraag hen of ze zin hebben om samen met mij het repertoire van “Spring” nog eens boven te halen. Ze moesten eerst allemaal hardop lachen… En daarna antwoordden ze collectief JA. Maar voila, “Spring”, ’t is eruit … De muziek waar alles voor mij mee begon. Erg symbolisch dus. Ik was een magere knaap van 17, verstopt in een salopette met bijhorend Hawaï shirt. Wist ik toen veel hoe bepalend die periode zou worden. Voor mij. Maar ook voor een hele generatie jonge mensen En dat laatste merk ik nog elke dag. “Spring” plakt aan mij als een iets te klein marcelleke aan Dwayne Johnson. Het is een schaduw die ik al 23 jaar met me meedraag. En dat vind ik hoe langer, hoe fijner. Want hoewel ik hemel en aarde verzet heb om het repertoire te mijden, bleef het altijd wel ergens in mijn achterhoofd hangen en is het een deel van wie ik ben. En al zeker na de afgelopen twee reünieconcerten. De waanzinnige nostalgische kracht die we toen voelden, was enorm. Nu ik een mijlpaal in m’n leven nader, is de goesting om die kracht nog eens los te laten gewoon te groot geworden. Maar omdat tram 4 op me wacht, sta ik mezelf toe dat eens op een andere manier te doen. Samen met mijn muzikale vrienden zoals Axl Peleman, Florejan Verschueren, Vincent Van Santfoort en Damian Corlazzoli – al 23 jaar mijn trouwe partner in crime – wordt dit één groot feest…. Ik word 40, en ik heb een zot plan om dat te vieren… Met vriendelijke groeten, Jelle Cleymans